Company of Heroes 3
Bomvolle RTS op een Mediterraan strijdtoneel.
Wanneer je iets vanuit dit artikel koopt, krijgt IGN Benelux mogelijk een deel van de inkomsten.
DoorReinoud Schaatsbergen
Geplaatst op 20 februari 2023 19:01
Zo, dat is even geleden! Een kleine tien jaar na de vorige editie kunnen we weer reikhalzend uitkijken naar een nieuwe Company of Heroes. De oorlogs-RTS is voor velen een inspiratie geweest – kijk maar naar de recente Iron Harvest – en de gamereeks weet als geen ander de gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog om te zetten naar tactische, squad-based gameplay. Met Company of Heroes 3 maakt Relic Entertainment opnieuw de verwachtingen waar, al moet je daarvoor een tergend slechte singleplayer campaign door de vingers zien.
Een goede basis
Company of Heroes 3 bouwt door op de sterke fundamenten van zijn voorgangers. Tijdens missies bestuur je diverse pelotons van infanterie en lichte of zware voertuigen met als doel de vijand uit te schakelen. Dat kan door simpelweg de vijandelijke basis aan gruzelementen te schieten, maar doorgaans is het makkelijker om strategische punten in te nemen die je victory points opleveren. Verzamel er genoeg en je wint.
Slagvelden draaien vrijwel geheel om deze verdedigingspunten en staan er dan ook vol mee. Slechts enkele leveren je overwinningspunten op, want met het overgrote deel verzamel je grondstoffen zoals munitie en mankracht. Dit inzamelproces verloopt traag, dus het is zaak dat je een sterke verdediging hanteert, gebruikmakende van natuurlijke knelpunten, gebouwen om dekking in te zoeken en hoger gelegen gebieden om zicht op de vijand te krijgen.
Deze basiselementen laten Company of Heroes 3 op een simpele RTS lijken, maar leveren juist een diepgaand systeem op. Schermutselingen verlopen doorgaans traag als infanterie zich goed heeft ingegraven en nieuwe pelotons trainen is een kwestie van minuten, gezien ze vaak het halve slagveld over moeten om de frontlinie te versterken. Toch is Company of Heroes 3 verre van een trage game; met de juiste troepen en vanaf een voordelige positie kun je in rap tempo zelfs door tanks zagen, waardoor jouw verdedigingslinie in één ruk kunt opschuiven. Momenten als dat voelen heerlijk, want je overwint de vijand met strategisch denkwerk en niet door slechts een leger met één muisklik vooruit te sturen.
Diverser dan ooit
Met vier facties om uit te kiezen – US Forces, British Forces, Wehrmacht en Deutsches Afrika Korps (DAK) – is er enorm pakket aan legereenheden beschikbaar. Vlammenwerpers, sluipschutters, artillerie en zelfs de befaamde Tiger-tank zijn tot je beschikking om slagvelden in het mediterraan en de woestijn onveilig te maken. Omdat je in elke speelsessie jouw factie eenmalig kunt specialiseren met zogeheten Battlegroups kun je zelfs binnen een enkele factie voldoende diversiteit vinden. Zo kan de Wehrmacht vol inzetten op zware voertuigen of juist op bombardementen en andere luchtsteun.
Het absolute toppunt van dit systeem is de manier waarop je het leger beschermt. Zoals benoemd verloopt het trainen van nieuwe pelotons of tanks langzaam en bovendien kosten ze een duit. Je wilt er dus alles aan doen om jouw troepen in leven te houden. De terugtrek-optie is hierin letterlijk een levensredder; soldaten rennen in rap tempo terug naar een ziekenboeg of mobiele medical truck om te genezen en manschappen te verversen, zodat ze een paar minuten later weer ten strijde kunnen trekken. Het was geweldig geweest als je troepen een naam kon geven, want je raakt al snel gehecht aan die ene opgewaardeerde bazooka squad die al tien tanks op zijn naam heeft.
In de North African Operation scenariomissies worden jouw vaardigheden met dit systeem goed getest. Deze klassieke singleplayer-aanpak neemt je mee in een reeks lineaire missies waarbij je als de DAK met een angstaanjagend tankoffensief door Noord-Afrika beukt. Behoud van jouw eenheden staat tijdens deze missies bovenaan de lijst, waardoor je het vooral van positionering moet hebben en sterk gebruik moet maken van de unieke vaardigheden van jouw troepen. Kers op de taart is dat de missies verhalenderwijs aaneen worden gepraat door de echte verliezers van de oorlog: de burgers.
Adrenalinestoot
Hoe sterk de North African Operaion ook is, de echte pret van Company of Heroes 3 begint pas in multiplayer. In singleplayer heb je namelijk de keuze om het spel te pauzeren en commando’s uit te delen – door Relic fraai Full Tactical Pause genoemd – maar tegen echte spelers verloopt alles in real-time. Slagvelden zijn groot en gevuld met veel natuurlijke kenmerken, weggetjes en her en der een dorpje, dus je beweegt jouw camera van hot naar her om jouw linie intact te houden. In de eerste vijftien minuten van een online sessie zie je schermutselingen tussen infanterie ontstaan. Soms pik je een strategisch punt in. En dan komen de tanks.
Eerlijk, ik heb sinds de multiplayer van StarCraft 2 niet meer zo’n adrenaline gevoeld. Mijn pantservoertuigen delfden het onderspit door vijandelijke artillerie, dus stuurde ik een mortierpeloton erop af. Uit het niets doemen de combat engineers met vlammenwerpers op. Mijn hart gaat tekeer terwijl ik mijn mitrailleurs terugtrek voordat ze levend worden verbrand in het flatgebouw. Zo gaat het gevecht tien minuten op en neer, eindigend met een blitzkrieg-waardige flankeeraanval waardoor ik de helft van mijn leger verloor.
Toch was het gevoel dat ik een kans had voldoende om mij door te laten spelen.
Online speelsessies zijn niet zomaar gewonnen. Gedurende bovenstaand voorbeeld stond ik qua overwinningspunten continu op koppositie. Pas toen ik die grote nederlaag leed, ging het bergafwaarts. Ik wist het klaar te spelen nog eens vijftien minuten in de wedstrijd te blijven, al realiseerde ik mij achteraf dat die flankeeraanval het begin van het einde was. Toch was het gevoel dat ik een kans had voldoende om mij door te laten spelen. Alleen al die ervaring trok mij keer op keer terug naar de multiplayer van Company of Heroes 3.
Ronduit verschrikkelijk
En dan heb je nog de singleplayer campaign. Ik heb dit onderdeel bewust onderaan deze recensie gezet, zodat je gewapend bent met de kennis dat Company of Heroes 3 ijzersterke gameplay. Hopelijk verzacht dat de klap. De Italian Dynamic Campaign is namelijk een van de slechtste singleplayer campaigns die ik in tijden heb gespeeld, wat haast knap is gezien de vele inspiratiebronnen die Relic voorhanden heeft voor de Total War-achtige campaign map. Met stroeve bewegingen en talloze (grafische) bugs beweeg je pelotons voort om steden van Zuid-Italië tot Noord-Italië te veroveren.
Klinkt leuk, is verschrikkelijk. De game geeft je de illusie van keuze door je op te zadelen met talloze elementen, zoals bombardementen vanaf voer- en vliegtuigen of infiltraties door Italiaanse partizanen, maar uiteindelijk maken deze weinig tot geen impact versus simpelweg je peloton op een stad afsturen. Dat resulteert namelijk in drie mogelijkheden: je neemt de stad direct over, je speelt een standaard skirmish of je voert een story mission uit. Omdat je in deze missies zelfs met een beschadigd peloton gewoon een volledig leger kunt opbouwen, vallen alle strategische keuzes op de campaign map in het niet.
Tot overmaat van ramp beweert Relic dat je in deze sandbox-stijl jouw eigen dynamische verhaal kunt maken. Niets is minder waar: van verhalende cutscenes is geen sprake en naast wat generaals die continu vertellen wat je moet doen, is er gewoonweg niets anders te doen dan je pelotons op steden afsturen. Alles om maar sneller op het slagveld te komen, want toegegeven: de story missions zijn meestal erg vermakelijk. Maar goed, daarvoor moet je wel minutenlang wachten tijdens de vijandelijke beurten, waarin ze kalmpjes met vliegtuigen jouw landen verkennen. Waar ze naar zoeken? Dat kon ik na twintig uur nog steeds niet achterhalen.
Het oordeel
Company of Heroes 3 maakt op elk vlak de verwachtingen waar, met één gigantische uitzondering: de afgrijselijke Italian Dynamic Campaign. Geloof me als ik zeg dat je deze het beste kunt overslaan, zodat je al jouw plezier kunt halen uit de uitstekende North African Operation singleplayer-mode en de ijzersterke co-op en PvP multiplayer. Nooit eerder kon je de slagvelden ten tijde van de Tweede Wereldoorlog zo tactisch benaderen en met zoveel opties qua facties en legereenheden. Zeker versus echte spelers kun je flink wat adrenalinestoten verwachten als je met de perfecte tactiek door de verdedigingslinies breekt. Voor fans van het realistische RTS-genre is Company of Heroes 3 dan ook een no-brainer, zolang je maar van die dynamische campaign afblijft.
Wanneer je iets vanuit dit artikel koopt, krijgt IGN Benelux mogelijk een deel van de inkomsten.
Company of Heroes 3 Review - Bomvolle RTS op een Mediterraan strijdtoneel
Geweldig
Voor de rasechte multiplayer-fan is Company of Heroes 3 de perfecte WO2-RTS, zolang je maar ver wegblijft van de verschrikkelijke ‘dynamische’ singleplayer campaign.
DoorReinoud Schaatsbergen
Gerelateerde artikelen